De vakantie is weer voorbij. Ik heb goed kunnen uitrusten in de vakantie en grondig stilgestaan bij het afgelopen jaar en bij het nieuwe jaar. Daardoor ben ik met veel energie en plezier weer aan de slag. En wat ik op 1 januari nooit doe, doe ik elk jaar na de zomervakantie wel: me iets goeds voornemen.
Ik realiseerde me tijdens mijn vakantie dat ik graag nog wat uitgesprokener voor de dag zou komen met mijn ideeën. Ik ben al een stuk vrijer en opener dan vroeger, maar een klein restje met belemmeringen zit er nog. Soms zeg ik iets niet, uit angst om iemand te kwetsen. En soms doe ik iets niet, om zo kritiek te voorkomen. Daardoor zeg ik niet altijd wat ik denk, terwijl ik daar wel mee voor de dag zou willen komen of terwijl de ander het eigenlijk wel nodig heeft dat ik het zeg.
En nu kijk ik naar de muur voor me en zie tussen alle krabbels, tekeningetjes, citaten en artikelen, een uitspraak van (naar het schijnt) Aristoteles: “Er is maar één manier om kritiek te vermijden: niets zeggen, niets doen en niets zijn.” Boem! Maar dát past niet bij me! Ik wil vrijuit en waarachtig mezelf kunnen zijn. En bovendien wil ik van betekenis kunnen zijn voor anderen. En dat betekent dat ik soms een spiegel moet voorhouden in plaats van begrip te tonen of dat ik een wake-up-call moet geven in plaats van een slaapliedje neuriën.
Als ik vrijuit mezelf wil zijn, zal ik m’n nek uit moeten steken. Als ik van betekenis wil zijn voor anderen, zal ik kritiek moeten riskeren. Dus het komende jaar is mijn motto: risico’s nemen en nog meer voor de dag komen met wat belangrijk is voor me. Een tik op de vingers riskeren omdat mijn waardigheid me uiteindelijk meer waard is dan aardig gevonden worden.
Veel mensen, inclusief ikzelf, hebben hier moeite mee: mag ik zijn wie ik ben? Als mensen zien wie ik echt ben, vinden ze me dan nog leuk? Als ik zeg wat ik echt denk, wordt ik misschien afgewezen. Om geliefd te zijn gaan mensen zich inhouden, worden onzeker, gespannen en soms zelfs depressief. Want voor aardig gevonden willen worden of goedkeuring te zoeken, betaal je een grote prijs. Met Aristoteles geloof ik dat wanneer je altijd probeert om kritiek te vermijden, er weinig van je overblijft. En dat is een verlies voor jezelf en ook voor je omgeving!
Dan denk ik aan een uitspraak van mijn supervisor: waardigheid is waarachtigheid plus waarheid. Werkelijke waardigheid ligt niet in wat anderen van je vinden, maar in het waarachtig voor de dag komen met wat er op dat moment voor jou toe doet. En met dat besef ga ik vol energie en inzet het nieuwe jaar in. En hopelijk inspireer ik daarmee ook nog eens anderen om ook meer hun waardigheid na te streven. Omdat ik dat iedereen gun en de wereld er volgens mij mooier van wordt.
PS: ik het wel een beetje eng om dit nieuwsbericht te posten, want het zijn nogal grote woorden… ik ben dus meteen van start gegaan 😉